پاپیروس ثبت تجربهها، ساخت مرجع
بعضی چیزها میمانند.
نه چون مهماند، نه چون بزرگاند، نه چون کسی آنها را برای ما نگهداشته. میمانند، چون نوشته شدهاند.
گاهی فقط یک خط است.
گاهی فقط اسم یک فایل است که "config-final-FINAL-real.json" نامگذاری شده چون سه بار قبلی واقعاً نهایی نبودهاند. گاهی هم فقط کامندیست که جواب داده.
و همهی این مشکلات، اگر نوشته نشوند، در همان لحظههای حل شدن، محو میشوند.
مثل رد یک هواپیما در آسمان — ظاهراً هست، اما فقط برای چند ثانیه.
ما در دنیایی کار و زندگی میکنیم که پر است از جزئیات شکننده. یک آپدیت، یک ریبوت، یک نسخهی جدید نرمافزار کافیست تا چیزی که یکبار کار کرده، دیگر کار نکند. یا بدتر دیگر یادمان نیاید که قبلاً چطور به کارش انداختیم.
پاپیروس، تلاشی است برای نگه داشتن این ردپاها.
نه با نظم کتابهای درسی، نه با لحن رسمی مستندات فنی. بلکه با زبان کسی که تجربه کرده، اشتباه کرده، یاد گرفته، و تصمیم گرفته آنچه فهمیده را دور نریزد.
اینجا، هر صفحه یا شاید بیشترشان یادگاری هستند از:
یک لحظهٔ یادگیری.
از یک گیر افتادن و بعد، یک حل شدن.
از فکر چیزی که «بعداً ممکنه لازم بشه».
و گاهی هم چیزهایی هست که فقط جالباند. نه فوراً کاربردی، نه الزاماً مرتبط با کاری خاص. فقط جایی خوانده شدهاند، دیده شدهاند، فهمیده شدهاند و آنقدر ارزش داشتند که بمانند.
پاپیروس شاید روایتی باشد. نه از یک زندگی، که از یک مسیر. مسیر آدمی که کار میکند، میخواند، میپرسد، میسازد، خراب میکند، دوباره میسازد و البته هر از گاهی، مینویسد.
و نوشتن یعنی محافظت از چیزی که میخواهی از باد، از فراموشی، از گذر زمان، در امان بماند.
«کلمات خانههایی هستند که میسازیم برای لحظاتی که دیگر از دستمان رفتهاند.» — کسی، در حاشیهٔ یک دفتر خطخورده
| 